Hvar er skottið?

ég er svo góð að taka strætó!

Enda æfði ég mig í sumar á Akureyri, eh...
Nei, svona í alvörunni, færni minni virðast engin takmörk sett. Síðan ég kom hingað til UK hef ég þurft að treysta hræðilega mikið á almenningssamgöngur, og í gær tókst mér meira að segja að leiðbeina öðrum farþegum, jess! Alvöru cosmopolitan sko.

Ég er svo sjóuð að ég geri jafnvel kjarakaup á strætókortum. Það vill svo til að strætófyrirtækið var að setja ný kort á markaðinn, svona 10-skipta klippikort, sem ég keypti strax á útgáfudegi. Hins vegar eru engar klippur komnar í vagnana svo í 3 daga hef ég rúntað frítt því bílstjórarnir nenna ekki að gera neitt í málunum. Ég notaði tækifærið og brá mér í hinar ýmsustu skoðunarferðir um nærliggjandi byggðarkjarna og er núna víðförlasti Erasmus-neminn á svæðinu.

Hér að ofan er mynd af mér og Kríu á sérstöku "útlendingahlaðborði". Það er ekki svona eins og sjávarréttahlaðborð, samt.

En þetta er mynd af mér með hattinn hans Simon -

Þetta er afskaplega merkilegur hattur og miklu máli skiptir að bera hann rétt, svo miklu að ég fékk ekki leyfi til að nota arabahálsklútinn minn þetta kvöldið - það þótti einfaldlega óviðeigandi.

Annað sem er óviðeigandi er að virða ekki biðröð. Í Englandi eru biðraðir heilagar og það að ryðjast fram fyrir (queue-jumping) er ekki bara glæpur heldur SYND. Englendingum finnst svo gaman í biðröð að þeir stilla sér upp 7 mín áður en strætó kemur. Á Íslandi myndi biðröð eftir strætó teljast fréttaefni, enda þykja almenningssamgöngur einungis vera fyrir gamalmenni, leikskólabörn, fatlaða og geðbrenglaða. Come to think of it, þá myndi biðröð eftir einhverju á Íslandi vera stórfrétt.

Hvað fréttum viðkemur þá er ég reyndar alveg úti að aka (kannski í strætó, haha...nei, ekki fyndið). Meðan ég var að vinna í Bókval í sumar þá fylgdist ég vel með gangi mála í bresku dag-/slúðurbleðlunum en núna, hérna úti í UK, þá hef ég ekki mínútu aflögu til að glugga í blöðin. Það gæti verið búið að leggja niður Coronian Street og skjóta David Beckham án þess að ég hefði minnsta grun. Ætla mér alltaf að kaupa Sunday Times en ég þarf að lesa svo mikið fyrir mánudaginn að ég legg ekki í meira. Ég er nefnilega trassi og fór bara með Kríu til Newcastle í dag, hah, og hún keypti allt sem hún þurfti en ég allt sem ég þurfti ekki, eins og mini-roll on frá Dove, ég elska Dove.

Ég elska líka NUS-kortið mitt, það er National Union of Students. Ég elska að fá afslátt. Ég elska gömlu-konu-inniskóna mína og ég elska hestinn sem býr við hliðina á blokkinni minni þó hann sé líklega mannæta. Ég elska Like a Starfish með Anthony and the Johnsons og ég elska stafrænar myndavélar og ég elska ilmvatnið mitt og ég elska Andra bró sem má ekki missa af Melrose Place. Ég elska nýja vetrarjakkann minn og ég elska Drífu frænku og ég elska London og fer þangað í næstu viku. Ég elska Gvend vonda og Agatha Christie og elska hnetusmjör og hnetusmjör og hnetusmjör. Ég elska ekki einn mann og ég elska að kaupa afmæliskort hérna í UK. Ég elska Hamlet og ég elska gráu töskuna mína og ég elska www.abebooks.com og ég elska Keele-kortið mitt og ég elska kaffi eins og sést hér að neðan