Hvar er skottið?

og verður að steini þegar sólin byrjar að skína.

Í dag drattaðist ég á lappir þegar líða tók að hádegi, skreið fram á gang til að sturta mig, andfúl, úfin, krumpuð og klesst eins og vera ber eftir næturlangan lestur af syndjátningum geðbrenglaðs skosks ofsatrúarmans frá 18 öld. En þegar ég hökti fram hjá stóra stigpallsglugganum skipuðst heldur betur veður í lofti, og ég ummyndaðist úr ljótum andarunga í undurfagran svan - í fyrsta sinn vikum saman brosti sólin við mér og hló!

Ég plokkaði grængula stíru úr auganu og valhoppaði léttstíg inn í sturtuklefann og hefði örugglega byrjað að syngja ef morgunröddin mín hefði leyft. Ég var kát meðan ég klæddi mig, þó að teppið inni í herbergi væri svo skítugt að það væri nánast sársukafullt á standa berfætt á því (á miðvikudaginn var ég í súrum svefnrofum þegar ræstitæknirinn mætti, og rak hana öfuga á dyr), og ég var kát meðan ég drakk morgunkaffið mitt yfir á Lindsey Café Bar. Og ég var kát í strætó alla leið inn í Newcastle, og ég var kát í gönguferðinni minni, alveg þangað til ipodinn varð batteríislaus.

Þá var það með herkjum sem mér tókst að forðast fýluna, en hélt áfram í góða skapinu. Og þó að sólin væri farin veg allrar veraldar (eða alla vega bak við ský) þá hélt dagurinn áfram að vera fallegur.

Það var ekki fyrr en um 6-leytið sem vindáttin breyttist. Ég var í biðröð á kassa í Sainsbury's með afskaplega netta innkaupakörfu og á undan mér var eldri kona með fremur, eða bara ógeðslega, mikið af varningi. Allt í lagi með að, ef strákrassgatið á kassanum hefði þekkt hana eitthvað, og fundið sig knúinn til að spjalla meðan hann skannaði vörurnar. Nú hef ég unnið á kassa og veit fyrir víst að það er vel hægt að eiga í innihaldsríkum samræðum og skanna í leiðinni...eða kannski gildir það bara um kvenmenn. Þessi ágæti afgreiðslugaur ætlaði ekki að geta hreyft hendurnar! Það tók hann 10 mín að klára afgreiðsluna og spjallið, og þess vegna missti ég af strætó heim. Og eins og áður sagði var sólin farin og því réði napurt febrúarkvöldið eitt ríkjum. Ef það er ekki nægileg ástæða til að finna til örlítis pirrings þá veit ég ekki hvað.

Nei, ok, eitt og sér er það ekki næg ástæða. En nú er það svo að Englendingar eru hægvirkasta afgreiðslufólk sem ég hef kynnst. Og þegar maður hefur upplifað svona lagað, tja 57 sinnum á 4 mánuðum, og veit af fenginni reynslu í öðrum og skilvirkari samfélögum, að það er ekkert lögmál sem segir: "Þú skalt afgreiða eins hægt og þú getur án þess að vera rekin(n)" þá má maður pirrast.

En nú mun ég fara og drekka te inn í eldhúsi og veita Chloe félagsskap - hún er á krónískum bömmer yfir því að ostinum hennar sé ævinlega stolið.